multitudo

multĭtūdo, ĭnis, f. [multus], a great number, multitude (class.; cf.: copia, vis, magnitudo).

I.

In gen.:

nationes, quae numero hominum ac multitudine ipsā poterant in provincias nostras redundare,

Cic. Prov. Cons. 12, 31:

navium,

Nep. Hann. 10, 4: argenti facti, Varr. ap. Non. 465, 27:

sacrificiorum,

Cic. de Or. 3, 19, 71.—

II.

In partic.

A.

Of people, a great number, a crowd, multitude:

tanta multitudo lapides ac tela conjiciebat, ut, etc.,

Caes. B. G. 2, 6; Nep. Milt. 3, 5; id. Arist. 1, 3:

multitudine domum circumdare,

Nep. Hann. 12, 4:

multitudine civium factiones valuere,

Sall. C. 51, 40:

prima lux mediocrem multitudinem ante moenia ostendit,

Liv. 7, 12, 3.—In plur., multitudes:

partim exquirebant duces multitudinum,

Sall. C. 50, 1.—

2.

Of the common people, the crowd, the multitude (cf. turba):

ex errore imperitae multitudinis,

Cic. Off. 1, 19, 65:

sed multitudinem haec maxime allicit,

id. Fin. 1, 7, 25:

multitudinis judicium,

id. Tusc. 2, 26, 63; id. Clu. 29, 59; id. Sest. 58, 124:

credula,

Just. 2, 8, 9.—

B.

In gram.: numerus multitudinis, or simply multitudo, the plural number, the plural:

quod alia vocabula singularia sint solum ut cicer, alia multitudinis solum ut scalae... multitudinis vocabula sunt, etc.,

Varr. L. L. 9, § 63 Müll.:

cur mel et vinum, atque id genus cetera numerum multitudinis capiunt, lacte non capiat,

Gell. 19, 8, 13.—In plur., Varr. L. L. 9, § 65 Müll.